HISTORIA TURNIEJU

6. Wpisowe do turnieju oraz nagrody

Najważniejszym sponsorem turnieju są, rzecz jasna, występujący w nim szachiści. Podobnie jak w przypadku znakomitej większości szachowych imprez, także i w turnieju gnieźnieńskim w dużej mierze mieliśmy zawsze do czynienia z samofinansowaniem, którego źródłem jest wpisowe do turnieju. Przez pierwszych piętnaście edycji nie było ono zróżnicowanie. Dopiero od 1986 roku ustalono różną wysokość wpisowego dla zawodników spoza Gniezna (300 zł) oraz gnieźnian (100 zł) i gnieźnieńskich juniorów (50 zł). W kolejnych latach różnicowano wysokość wpisowego także w zależności od posiadania bądź nieposiadania kategorii centralnej oraz od wieku zawodnika (senior/junior do lat 15). Pragnąc zachęcić do udziału w turnieju większą liczbę kobiet, od 1996 roku wprowadzono niższą opłatę wpisowego dla pań. Kształtowała się ona na poziomie opłaty wpisowego dla juniorów do lat 15. Kwota wpisowego zmieniała się wraz z rozgrywaniem kolejnych edycji turnieju i rosła w zależności od zwiększającej się inflacji. Warunkiem uczestnictwa w turniejach na początku lat siedemdziesiątych było opłacenie wpisowego w wysokości 10 zł, w połowie tych lat 25 zł, zaś na początku lat osiemdziesiątych już 100 zł. Znaczny wzrost inflacji nastąpił w ostatnich latach PRL-u, co oczywiście znalazło odzwierciedlenie w wysokości wpisowego. O ile w roku 1988 wynosiło ono 600 zł, to już rok później 5 000 zł. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych wpisowe ukształtowało się na poziomie 50 000 zł, aby po denominacji, którą wprowadzono z początkiem 1995 roku, „powróciło” do poziomu 8 zł. W kolejnych latach wynosiło ono 10, 15 oraz 20 zł.

Jeśli chodzi o nagrody w „turnieju styczniowym”, to wspomnieć na początku wypada o nagrodzie główniej, o którą rywalizowali przyjeżdżający do Gniezna szachiści, czyli o „Pucharze Wyzwolenia”. Na początku był to puchar przechodni, gdyż zwycięzca turnieju otrzymywał go na okres jednego roku. Trofeum to można było zdobyć na własność w przypadku trzykrotnego (lub dwukrotnego z rzędu) wygrania turnieju. Na pucharze wygrawerowane były imiona i nazwiska dotychczasowych triumfatorów. W latach siedemdziesiątych, oprócz pucharu, organizatorzy gwarantowali zwycięzcom nagrody rzeczowe. Dopiero z początkiem lat osiemdziesiątych (od 1982 r.) w komunikacie o turnieju znalazła się informacja z wyszczególnieniem wysokości nagród finansowych dla sześciu najlepszych zawodników. W późniejszym okresie liczba nagrodzonych osób najczęściej wynosiła dziesięć lub sześć, ale zdarzały się też edycje, w których przyznawano osiem indywidualnych nagród pieniężnych. Podobnie jak w przypadku wpisowego zmieniały się też kwoty nagród pieniężnych, co spowodowanie było przede wszystkim postępującą inflacją. Można powiedzieć, że od początku wyznaczania nagród pieniężnych przyjęto regułę, zgodnie z którą wysokość nagrody dla zwycięzcy turnieju (I nagroda) była dwudziesto- bądź dwudziestopięciokrotnie wyższa od wysokości wpisowego (choć oczywiście zdarzały się odstępstwa od tej reguły). Relatywnie najwyższą nagrodę indywidualną dla zwycięzcy turnieju wyznaczono w roku 1993, kiedy – to przy wpisowym wynoszącym 50 000 zł – triumfator (Andrzej Maciejewski z Bydgoszczy) wzbogacił się o okrągłą sumę 2 000 000 zł, co daje czterdziestokrotność wpisowego. W 2010 roku przygotowano równie atrakcyjną nagrodę finansową w wysokości 1 000 zł, przy wpisowym w kwocie 25 zł. Warto podkreślić, że od kilku lat organizatorom zależy szczególnie na nagrodzeniu bądź wyróżnieniu jak największej liczby uczestników. Dlatego też – oprócz generalnej – prowadzi się także klasyfikacje i przewiduje nagrody dla najlepszego gnieźnianina, najlepszej zawodniczki, najlepszego juniora do lat 12, 15 i 18, najlepszej juniorki, najlepszego zawodnika z kategorią I, II, III, IV, V i bez kategorii.